Μελωδία

Δεν ξέρω από που ν'αρχίσω. Μελωδία γνώριμη, λυπητερή, με μία δόση αισιοδοξίας στις τελευταίες νότες.

Λείπεις...

Άδειο το δωμάτιο και αρχίζει να νυχτώνει. Δεν θέλω απόψε να βγω έξω, θέλω να κλειστώ στις σκέψεις του μυαλού μου, αυτές που σε φέρνουν κοντά μου και σε ζωντανεύουν πάλι. Παίρνεις μορφή μπροστά στα μάτια μου και θέλω να γράφω για σένα. Μυρίζω τ'άρωμά σου. Ελαφρύ με λίγο από τη μυρωδιά του κορμιού σου. Την πραγματική. Μα πως είναι; Ίσως την έχω ξεχάσει.

Λείπεις...

Τα πρωινά ξυπνώ και νιώθω θα σε δω. Θα φορέσω τα ρούχα που μου ταιριάζουν, θα γίνω όμορφη για σένα! Θα περάσω ώρες μπροστά από τον καθρέφτη, για να με δεις, όπως με ονειρεύεσαι τα βράδια. Όμορφη, με λυπημένα μάτια και μεγάλο χαμόγελο.

Λείπεις...

Που είσαι άραγε τώρα; Με νοσταλγείς καθόλου όσο περνά η μέρα; Μπαίνω ένα δευτερόλεπτο στη σκέψη σου; Κ' ας φύγω μετά, δεν με πειράζει.
Λυπημένα μάτια, η μελωδία τώρα αλλάζει. Δεν έχει αισιοδοξία. Έγινε βαριά, μελαγχολική και ερωτική. Κλείνω τα μάτια κ το σώμα μου γίνεται πιο ελαφρύ. Η μελωδία εισέρχεται σε κάθε κύτταρο του σώματός μου και γίνεται ένα με τα συναισθήματά μου. "Πόσο μοιάζουμε".

Λείπεις...

Μελόδραμα. Δεν είσαι εδώ, ίσως αυτό να φταίει. Η αναμονή και ο χρόνος, δύσκολα διαχειρίσιμα° Σαν τα αισθήματα του θυμωμένου, που πρέπει πάσι θυσία να κατευνάσει. Θυμός: ίσως να υπάρχει κ αυτό.
Φταίει που με ό,τι δένομαι πρέπει να το αποχωριστώ`.