Εφήμερος

                  

Σ' ένα κρεββάτι ανθίζει ο ερωτάς μου. Δεν ξέρω εάν θα σε ξανά δω, μα σε γνωρίζω.
Μπαίνεις δειλά σαν άγνωστος και ας έχουμε βραδιάσει μιλώντας. 
Τότε που σε κοιτούσα κι έτρεμα.Τα βράδια εκείνα που θαρρείς αναρωτιόμουν εάν θ' ανοίξεις την καρδιά σου.
Μέρες άγνοιας,αθωότητας και προσμονής.


Πρόσμενα... 


Κι ο καιρός πέρασε. Την καρδιά σου δεν μου άνοιξες κι ας περίμενα υπομονετικά, σαν τ' πρώτο φως που βγαίνει το ξημέρωμα.
Τη μέρα την αγαπώ... Βλέπω καθάρια τους ανθρώπους. Όμορφοι, χαρούμενοι, μελαγχολικοί ή σκυθρωποί. 
Το βράδυ όμως, έχει άλλη γλύκα... Όλα ντύνονται στα μαύρα, τα μυστικά γίνονται φανερά και οι πόθοι πράξεις. 


Λισμόνησα...


Άνθισαν οι καρποί και η φύση άρχισε να γεννά. Χρώματα,ήλιος και αρώματα. Ανάμεσα στους αναρίθμητους ήχους της,ακούω τη φωνή σου και αισθάνομαι σαν σε παραίσθηση. 
Ίσως να μην ξέχασα. Ίσως δεν ξέχασες κι' εσύ.  


Αντίκρυσα...


Τώρα είσαι εδώ. Μπαίνεις δειλά σαν άγνωστος. Ανοίγω διάπλατα την πόρτα της καρδιάς μου. 
Σε περίμενα... Βραδιάσαμε μιλώντας. Μα τώρα είναι διαφορετικά.
Ο καιρός πέρασε.
Τώρα μιλάμε άλλη γλώσσα...
Το άγγιγμα σου τρυφερό και το κορμί σα να μη θέλει να φύγει. 
Δεν αρνούμαι τίποτε.




Έρωτας... Εθελούσια πάλη των κορμιών. 
Απωθημένο... κι' ας είσαι εφήμερος.